De echte waarde der dingen

Anne Vanderdonckt observeert de maatschappij, haar evoluties, haar vooruitgang, haar inconsistenties. Ze deelt met u haar twijfels, haar vragen, haar enthousiasme. En als ze ergens de draak mee steekt, dan is het met zichzelf.

Het is de vraag die telkens weer opduikt wanneer boetieks hun wintervacht afleggen: wat zijn de nieuwe modetrends? De modetrends tout court, zal je bedoelen. Want nieuw kan je ze bezwaarlijk noemen. Pasteltinten, luipaardprints, legermotieven, neonkleuren, grote bloemen... Als we dan toch van een trend kunnen spreken, dan wel de groeiende tendens om minder te kopen, minder weg te gooien, meer te hergebruiken. Om economische, ecologische, ethische redenen.

Want laten we wel wezen, sinds de mode, net als de binnenhuisinrichting, het creatieve kantje in onszelf heeft wakker geschud, is consuminderen eerder prettig dan lastig om dragen. Geen betere manier om te ontsnappen aan de eenheidsworst die in alle steden van reclameborden afspat. Net als in de jaren ’80 vinden we de weg naar tweedehandsboetieks, waar we voor een habbekrats pareltjes op de kop tikken. Met als enige toegeving dat we vandaag ook online gaan zoeken, op gespecialiseerde websites. We wisselen ook vlotjes kledingstukken uit met onze vriendinnen of dochters. We snuffelen rond op brocantes, op zoek naar een gedurfd juweel of een chique knoop die het verschil kan maken. Maar we herontdekken vooral de schatten die thuis onderin een lade of kast zijn beland. En die we niet hebben weggegooid, ondanks alle opruimtips die het internet en onze tv overspoelen – opruimpaus Marie Kondo heeft nu ook haar eigen realityshow. Pareltjes die we dus hebben bijgehouden. Omdat ze te mooi zijn. Omdat ze een sentimentele waarde hebben. Omdat ze op een dag weer kunnen dienen. Omdat we – zucht – een hekel hebben aan orde scheppen. Omdat we – een nog diepere zucht – niet in staat zijn om ze weg te gooien.

En zo diepen we de vaste waarden weer op waar we genoeg van hadden en die we nu anders gaan dragen om hen een tweede jeugd te bezorgen. Vaste waarden zoals de trenchcoat, een zwart jasje, een rechte jeans, een wit hemd, een zeemanstrui, meer hebben we (M/V) niet nodig. En ook als we shoppen, kiezen we voor mooie, goed zittende en met zorg gekozen stukken, die de tand des tijds zullen doorstaan, zonder dat ze averij zullen oplopen door de voorbijgaande mode of bij een eerste gebruik al meteen gaan pluizen.

Deze nieuwe manier van denken en kopen stopt niet bij onze kleerkast. We beleven ook plezier aan het overschilderen van oude meubels in hedendaagse kleuren (met de tutorials op Pinterest als onuitputtelijke bron van inspiratie) of aan het nieuw leven inblazen van grootmoeders vazen, om maar een voorbeeld te geven. Een beetje nieuw, een beetje oud. Hoe dan ook springen we bewuster om met wat we consumeren, ongeacht onze financiële toestand. Gedaan met om het even welk bedrag neer te tellen voor om het even wat, dat het bovendien niet waard is. We hebben te veel zelfrespect om ons gewillig in de luren te laten leggen. Misschien ontdekken we, door de crisissen allerhande die op ons afkomen, opnieuw de echte waarde der dingen. En maken we komaf met de gangbare opvatting dat hoe rijker je bent, hoe minder complexen je hebt om over de prijs te onderhandelen. Vandaag staat het chic om koopjes te doen en er fier mee uit te pakken als een uiterlijk teken van rijkdom.