Anne Vanderdonckt

Worden we hopeloos lui?

Anne Vanderdonckt
Anne Vanderdonckt Redactiedirecteur van Plus Magazine

Niet meer in mijn (veel te grote) handtas moeten duiken om mijn autosleutel terug te vinden tussen al die rommel... In de regen... Zonder paraplu... Hoe heerlijk kan het zijn. Van uiterst praktisch tot hopeloos lui, het is soms maar een kleine stap. Maar oh zo gemakkelijk.

Ik ga je niet vertellen dat ik sinds kort in een hybride rondrij, en elke ochtend het spelletje zo lang mogelijk elektrisch rijden speel. Ik raak bijna even opgewonden als een kind van vier tijdens de speeltijd. Ik ga je ook niet vertellen dat ik bezig ben de planeet te redden, jawel! En de gewatteerde stilte van mijn auto voelt alsof ik in een Rolls rondrij, een remake van de pompoen die verandert in een koets. Ik ga je evenmin vertellen dat mijn omgeving er de buik van vol heeft dat ik zo in extase raak door deze hoop schroot.

Toen ik mijn auto ging ophalen in de garage, heeft men mij een hoop dingen uitgelegd, onder meer dat mijn voertuig over een slimme sleutel beschikt. Met name een sleutel die je in je handtas of jaszak kan laten zitten, en die, zonder dat je hem moet bovenhalen, je auto ontgrendelt als je dichterbij komt. Om je auto af te sluiten hoef je je sleutel evenmin uit je zak te halen. En om te starten volstaat het op een knop te drukken.

Het leek me op dat moment zo stupide. Hoeveel luier kan een mens nog worden? Is het nu werkelijk zo vermoeiend om in één vloeiende beweging je sleutel uit je jaszak te halen en je auto te openen, die al sinds mensenheugenis met centrale vergrendeling is uitgerust, wat meteen ook het tijdperk van het luie-mensenvoertuig inluidde? Die informatie heb ik dus geskipt om me te concentreren op het rijden met een automaat, iets wat me veel meer angst bezorgde dan ontgrendelen zonder sleutel.

Een paar dagen later, volgende bladzijde... Elke morgen verheug ik me op deze slimme sleutel, waar ik alleen maar enthousiaster van word. En waardoor ik niet meer in mijn (veel te grote) handtas moet duiken om hem terug te vinden tussen al die rommel. Om dan vast te stellen dat ik hem op het kastje bij de voordeur heb laten liggen. Of erger, ik die sleutel moet zoeken in de gietende regen, met een paraplu in mijn hand. Of nog erger: in de gietende regen, zonder paraplu, met mijn handen vol pakjes (in het meervoud, zodat ik geen van beide handen vrij heb). Hoe heb ik zo lang zonder dit onmisbare comfort kunnen leven? En zeggen dat er mensen zijn die dat stom vinden!

Intussen, volgende bladzijde... De Japanse regering overweegt om tegen 2019 vliegende auto’s met een piloot aan boord uit te testen.

Partner Content